Begin september 2022 kwam er in onze Cycloworld groeps app voorbij: we hebben kaarten voor de Algarve Bike Challenge 2023, als je interesse hebt laat het ons weten. Dit betekende ook dat alles door de organisatie was geregeld (hotel / deelname) alleen de vlucht / overige onkosten waren voor onze eigen rekening.
Ik moest mij hier zeker in verdiepen omdat ik niet precies wist wat dit evenement inhield. En nadat ik dat had gedaan dacht ik: dat lijkt mij een mooi doel voor 2023!
Dus ik reageerde met: ik ga graag mee en toen was het afwachten hoeveel interesse er was!
Niet veel dagen later volgde het antwoord en we zouden met 2 teams deelnemen met de volgende opstelling: Frank en Ruurd in Cycloworld Team 1 en Ronald en ikzelf in Cycloworld Team 2.
De vlucht werd nog dezelfde week geboekt en het voorbereiden kon beginnen.
Ik was er zeker van dat ik mijn winter training anders moest aanpakken en besloot te investeren in een training setup voor Zwift, ondanks de beperkte ruimte in ons huidige huis.
Voorbereiding en eerste keer vliegen met de fiets!
De training verliep redelijk voorspoedig met de uitzondering van december waar werk en een kleine blessure aan mijn pols toch wat roet in het eten gooide.
Begin van 2023 verliep echter heel erg goed en als voorbereiding reed ik een paar toertochten om weer te wennen aan een paar uur per dag in het zadel te zitten, na vooral zwift trainingen van max 1,5 uur.
Voordat ik het wist was het begin maart en kwam de fietskoffer al binnen, mijn ervaringen daarmee kun je lezen in de aparte fietskoffer blog.
Toen was het donderdagochtend 10 maart, en de vlucht naar Faro in Portugal vertrok om 06:30 uur vanaf Schiphol. Dit betekende voor mij een wekker die afging net na 01:30 uur waarna ik in de auto stapte naar de luchthaven.
Zonder enige vertraging kwamen we aan in Faro om 09:30 uur lokale tijd, waarna we met een taxi onze weg vervolgden naar ons hotel.
Ons hotel lag een paar kilometer buiten het plaatsje Tavira waarvandaan alle etappes van de Algarve Bike Challenge starten, en het hotel in kwestie was Hotel Vila Galé Albacora welke onderdeel is van het zogenoemde premium package die de organisatie aanbied.
Start bescheiden ophalen en de proloog
Nadat we hadden ingechecked in ons hotel en de fietsen weer in elkaar hadden gezet konden we ’s middags op pad naar Tavira om onze rugnummers en stuurbordjes op te halen.
Ook krijg je een leuke goodiebag met een t-shirt / wielershirtje van de Algarve Bike Challenge / 2 rugtasjes / 1 bidon / 1 bus sportvoeding en wat andere souvenirs.
Toen konden we een rondje rijden over het parcours voor de proloog, welke word verreden in de avond waardoor je in het donker door de smalle straatjes van Tavira kan racen! Dus gingen we met z’n vieren op pad om het parcours te verkennen.
Na onze verkenning was het tijd om terug te gaan naar het hotel voor het avondeten en even wat rust te pakken. Daarna konden we terug naar Tavira, deze zou beginnen vanaf 19:00 uur met elke minuut dat er 4 of 6 deelnemers zouden starten aan de proloog.
Frank en Ruurd mochten eerder starten dan Ronald en mij, met een starttijd van 19:59 uur, terwijl Ronald en Ik pas mochten starten om 21:57 uur.
Met een lengte van 2,3 kilometer en 35 hoogtemeters was het een maximale inspanning voor een minuut of 6-7.
Ruurd en Frank waren 6,5 minuut onderweg en vonden het een leuke proloog, met deze tijd mochten ze zaterdag starten in vak 7. Toen konden Ronald en ik gaan aftellen want we moesten nog anderhalf uur wachten.
Rond 21:30 mochten we richting het startpodium waar wij per 6 gingen starten, en om 21:57 uur was het zo ver.
Gelijk van de start ging het er erg fanatiek aan toe en de overige deelnemers in onze groep waren snel uit het zicht, ondanks onze pogingen om erachteraan te gaan besloten we al vrij snel ons eigen tempo te gaan rijden.
Helaas liep het niet erg lekker en zagen we al snel de volgende groep op ons inlopen, bij het op en neer geslinger rondom de kerk hebben we ruimte gemaakt voor deze snellere groep en hebben we ervoor gekozen rustig door te rijden naar de finish.
Uiteindelijk waren we 8 minuten en 20 seconden nodig voor het volledige rondje. Beiden fietsen we niet vaak in het donker dus we hebben echt geen risico’s genomen en ons start vak voor zaterdag werd daarom ook het laatste start vak, vak 10.
Toen was het tijd om snel terug te gaan naar het hotel, want ondertussen waren we al dik 20 uur of meer wakker en was het tijd om lekker naar bed te gaan.
Zaterdag etappe 2, 86 kilometer en 2000 hoogtemeters
Zaterdagochtend rond 07:00 uur ging mijn wekker, we hadden met elkaar afgesproken om te ontbijten rond 07:30 uur, dus kon ik even rustig wakker worden en de laatste spullen klaar leggen voor de dag die komen ging.
Na een uitgebreid ontbijt met helaas hele slechte koffie was het tijd om naar Tavira te fietsen, dus alle fietskleding aan, bidons mee en de fiets ophalen uit de bewaakte fietsenstalling bij het hotel.
Frank en Ruurd mochten om 09:00 uur starten vanuit vak 7, Ronald en ikzelf mochten pas starten vanuit vak 10, het laatste start vak van deze editie. We hebben Frank en Ruurd succes gewenst en hebben samen nog even lekker in het zonnetje gezeten op een bankje net naast ons start vak.
De etappe van zaterdag is de koninginnenrit van de 10de editie van de Algarve Bike Challenge, met in totaal 86 kilometer en 2000 hoogtemeters.
De tijd tikte weg en de temperatuur bleef maar stijgen en voordat we starten was het al een graad of 18, een lekker vooruitzicht echter dronk ik al aardig veel voordat we mochten starten.
Langzaamaan werden we beide wat nerveuzer en onze starttijd kwam dichterbij, dus werd het tijd om een plek te zoeken in ons start vak, waar we uiteindelijk ergens middenin stonden tussen een heel gevarieerde groep deelnemers, uit eigenlijk alle categorieën.
Net voor 09:30 kwam er beweging in het start vak voor ons en we mochten aansluiten, en voordat we het wisten kwam de start in zicht, en daar gingen we dan! Etappe 2 was begonnen en we waren onderweg!
Als je het hoogteprofiel hebt gezien, dan zul je gezien hebben dat de eerste 50 kilometer zouden zorgen voor het grootste deel van de hoogtemeters van deze dag. Na de start was het een eerst een kwestie van brede asfaltwegen voor een kilometer of 8.
Door de brede wegen kon je her en der wat mensen inhalen en even wennen aan het weer fietsen in een groep, uiteindelijk gingen de asfaltwegen over in grindpaden tussen de boomgaarden door, en vanaf dit moment zagen we al dat we een dal in fietsten.
Dit kon natuurlijk maar 1 ding betekenen: we moesten dit dal weer uit, en dat gingen we doen met de eerste echte klim van de dag, een kilometer of 4 naar een hoogte van +- 280 meter. Over een breed grindpad met ruimte genoeg om elkaar te passeren.
Deze eerste klim was gelukkig niet erg steil en liep redelijk gelijkmatig omhoog, waardoor je toch rustig je benen kon vinden in plaats van gelijk heel te diep te moeten graven om fietsend boven te komen.
Na een korte afdaling was het tijd om een kilometer of 4 wat kleine hoogte verschillen te overwinnen voordat we echt gingen beginnen aan een goede klim. Op kilometer 22 was het zover, het bordje stond er ook bij: 7 kilometer / 400 hoogtemeters in 1 klim.
Gelukkig ook een bordje: verzorging na deze klim, aangezien ik door de hoge temperatuur bijna allebei de bidons al leeg had, Ronald had gekozen voor een Camelbak echter ben ik daar met goed warm weer zelf niet echt een fan van. Het extra gewicht op mijn rug en de warmte vond ik dat niet handig dus had ik gekozen voor 2 bidons van 750 ml.
Los van het vele klimmen, en de warmte was het ook zeker tijd om te genieten. De uitzichten en hoever we konden kijken was geweldig. Het was helder en mooi zonnig en tijdens elke klim konden we vaak het gehele dal zien of de heuvel verderop.
Ronald en ik hadden afgesproken: elke klim op eigen tempo en bovenop de klim wachten of net voor de top als er tijdswaarneming zou zijn. Dit in verband met de maximale tussentijd tussen teamgenoten van 2 minuten die we niet mochten overschrijden.
De klim van 7 kilometer was erg afwisselend in moeilijkheidsgraad en soms erg steil met stukken tot +- 16% waardoor je niet echt lekker in een tempo kon komen. Ook werd hier bij mij zichtbaar waar de training beter had gekund: langere tijd hogere vermogens kunnen leveren tijdens een steile klim. Alles tot een procent of 8-9% kon ik prima fietsen.
Zodra we toch boven de 10% kwamen was het niet altijd mogelijk dit in 1 keer te doen en had ik soms even een adempauze nodig van 10 seconden om daarna weer een stuk te fietsen. Tijdens een van de vele afwisselingen van steil naar minder steil wachtte ik op Ronald, die ik ondertussen niet meer zag als ik over mijn schouder keek.
Binnen een minuut was hij weer in zicht en heb ik gewacht tot hij bij mij was, en was even benieuwd hoe het tot nu toe ging, aangezien we elkaar nog niet veel gesproken hadden of samen hadden gereden mede door het vele klimmen.
Ronald gaf aan last te hebben van zijn onderrug en merkte dit met het vele klimmen, wat begrijpelijk is omdat daar nou eenmaal veel van je kracht weg komt tijdens de steilere beklimmingen. Besloten om toch door fietsen en bij de verzorgingspost die we bijna hadden bereikt nog eens te kijken hoe het ging.
Uiteindelijk na een korte afdaling kwamen we terecht bij de verzorgingspost, die ze al druk aan het opruimen waren en er werd ons verteld dat we een van de laatste waren. Snel de bidons gevuld en een bekertje cola en wat te eten gepakt en doorgefietst.
Toen we weer op pad waren even overleg met Ronald, hoe gaat het met je rug? Antwoord was niet erg positief en de pijn werd erger. Echter werd het na deze verzorgingspost wel wat makkelijker en we hoopten dat het genoeg was om de rug wat te ontzien.
Een kilometer of 10 verderop, waren we onderweg naar het hoogste punt van deze etappe welke iets meer als 500 meter boven zeeniveau lag. Deze klim was ook weer opgebouwd uit kleinere beklimmingen dus ik wachtte weer rustig op Ronald op bepaalde stukken.
Vanaf het punt waar ik stond kon ik hem zien aankomen, waarna hij uit het zicht verdween achter de top van de heuvel waar ik net overheen was. Niet veel later ging de telefoon: Ronald had besloten af te stappen, het ging niet meer met zijn rug.
Op dit moment zat ik in dubio: ik voelde mij nog fit genoeg, echter wist ik ook dat je de race eigenlijk met je teamgenoot moet rijden. Dus ik vroeg mij af: moet ik direct afstappen of rijd ik verder?
Ik besloot verder te fietsen tot ik iemand van de organisatie tegen zou komen om toch eens te vragen wat de beste optie was. Niet veel later was ik dan ook boven op het hoogste punt waar de wel beroemde drummer van de Algarve Bike Challenge zijn act uitvoerde. (te zien in het filmpje van etappe 3 rond minuut 15:40)
Gelijk na het bereiken van het hoogste punt was er ook tijdswaarneming en ik dacht gelijk aan de 2 minuten tussentijd en dat de organisatie wel eens zou kunnen acteren op die tijdswaarneming. Echter kon ik hier niet echt lang over nadenken wat het was tijd voor een lange erg technische afdaling het dal in.
Waar voor het eerst ook het rijden in teams mij duidelijk werd, halverwege deze afdaling lag een andere deelnemer die flink onderuit was gegaan met een kapotte helm en een bebloede bovenarm. Gelukkig al hulpverlening en zijn teamgenoot erbij dus ik ben doorgefietst.
De afdaling was erg lang en heel erg technisch en ik was erg blij met mijn nieuwe Orbea Oiz en de dropperpost die hierop is gemonteerd. Veilig en wel kwam ik deze afdaling af waarna we eigenlijk bleven afdalen of in ieder geval een poosje relatief vlak terrein hadden, met af en toe een technische singletrack.
Dit was een fijne afwisseling na alle brede grindpaden en beklimmingen en ik genoot met volle teugen van de technische stukken die voor de wielen langskwamen.
Helaas duurde het niet erg lang en kwam er een bordje in zicht: verzorgingspost 1 kilometer en ik bedacht dat het weleens de laatste kilometer kon zijn die ik mocht afleggen tijdens deze etappe. Wat volgde was nog een steile singletrack klim met af en toe een stukje hike-a-bike (lopen met de fiets) door de grote stenen / bomen die over het pad lagen.
Bij de verzorgingspost aangekomen werd ik gelijk aangesproken door een dame van de organisatie, en die gaf aan dat ik niet verder mocht. En dat het busje wat verderop stond mijn fiets en mijzelf zou meenemen naar het hotel. Uiteindelijk 47 kilometer en 1275 hoogtemeters gefietst voordat ik moest afstappen.
De deur van het busje ging open en daar kwam Ronald uit, die was dus al een dik uur eerder opgepikt en zou via deze verzorgingspost terug worden gebracht naar het hotel. Toen werd mijn fiets ingeladen, kon ik ook instappen en werden we terug gebracht naar het hotel.
Frank en Ruurd waren er wel in geslaagd de etappe uit te rijden en die appte ons tijdens de rit terug naar het hotel dat ze waren gefinished.
Samen hebben we ’s avonds gegeten bij het hotel en nog een paar biertjes genuttigd waarna we optijd naar bed zijn gegaan.
Zondag: etappe 3, 65 kilometer en 1400 hoogtemeters
Zondag alweer, de wekker dit keer iets later en we zouden ook wat later ontbijten. De nacht helaas niet al te goed doorgekomen, met mijn domme hoofd mezelf niet ingesmeerd op vrijdag en zaterdag waardoor ik erg rood ben en voel dat ik mijn armen heb verbrand.
Wel staan we vandaag op tijd, we hebben de taxi terug naar het vliegveld besproken om 16:15 uur. En ondanks dat we zaterdag niet gefinished zijn mag je van de organisatie de etappe wel rijden als toertocht mocht je dat willen. De vraag is wel of dit mogelijk is met Ronald en zijn rug, rugklachten zijn vaak niet weg na een nachtje slapen.
We gaan ontbijten en hebben het erover, het voelt allemaal goed en de dag is ook minder zwaar, ondanks 1400 hoogtemeters zijn de beklimmingen vooral korter en is er meer afwisseling met technische trails. Het besluit is dus snel genomen dat we wel gaan starten. Frank en Ruurd vertrekken, die moeten om 09:15 starten, wij mogen pas weg na iedereen, rond 09:30 uur. Dus we wensen beide heren succes en maken ons verder klaar.
De etappe van zondag is de technische uitdaging van de 10de editie van de Algarve Bike Challenge, met in totaal 65 kilometer en 1400 hoogtemeters.
Rond 09:15 uur zijn we weer in Tavira, en wederom gaan we richting start vak 10, waar iedereen mag starten die zaterdag geen tijd heeft neergezet om wat voor reden dan ook. Ik zie een aantal bekende gezichten van de zaterdag, mensen die om mij heen fietsten toen ik de laatste kilometers maakte voordat ik niet verder mocht.
Gelukkig kunnen we in de schaduw wachten tot we mogen starten, want het is alweer lekker warm met een graad of 19 zo vroeg in de ochtend. Net voor 09:30 uur komt iedereen voor ons in beweging en we zijn weer onderweg.
Ook vandaag gaan de eerste kilometers over brede asfaltwegen waar je even kunt aanvoelen hoe het met de benen gaat, ondanks dat ik wel de inspanning van de zaterdag voel, heb ik er vertrouwen in, dit word een mooie dag!
Na ongeveer 8 kilometer vanaf de start gaan we de asfaltwegen achter ons laten en draaien we de brede grindpaden op, waarbij ook de Garmin aangeeft: eerste klim over 2 kilometer. En daar komt de klim dus ook aan, een procent of 8 is het steilste stuk en de rest schommelt tussen de 4-5 procent.
Het is een goede klim om de benen wakker te krijgen en we klimmen naar een hoogte van 200 meter boven zeeniveau, ook gelijk het hoogste punt van de dag omdat we vandaag veel dichter bij de kust zijn dan op zaterdag.
Bovenop de klim, die ongeveer een kilometer of 5 duurde wacht ik op Ronald. Die volgt op hooguit 10 seconden van mij, en dat geeft vertrouwen! Er staan wat andere deelnemers op hun teammaatje te wachten en iedereen die eraan komt gefietst word aangemoedigd door de heren, erg leuk om te zien.
Samen gaan we verder en er komen wat lopende afdalingen aan, niks spannends over de brede grindpaden en de snelheid kan er redelijk in, echter zijn de deelnemers om ons heen niet zo overtuigd van hun eigen daalkunsten en is het af en toe toch wel ”wachten” op andere deelnemers.
We dalen bijna alles weer af wat we hebben geklommen aan hoogte en op het einde van deze afdaling mogen we gelijk weer met een procent of 9 een meter of 50 omhoog klimmen. Deze klim ligt net na de afdaling en heel veel mensen zijn hier niet op voorbereid met veel lopende deelnemers als gevolg.
We zijn weer terug in de klimmodus na deze verrassing en we klimmen dus weer een paar kilometer. Voordat we worden getrakteerd op een leuke afdaling met zicht op een meer waarna we terecht komen op een asfaltweg.
We leggen een aantal kilometers af over het asfalt met een venijnig klimmetje door een dorpje heen en we worden verder gestuurd richting het volgende dal. Dit word weer een breder grindpad en we zien alweer deels waar we heen gaan.
We beginnen weer met klimmen en dit zijn allemaal leuke / makkelijke beklimmingen met 4 a 5% als gemiddelde. Waardoor we toch lekker doorrijden, bovenaan deze klim vinden we het eerste waterpunt die de organisatie ook elke etappe heeft staan, naast de verzorgingsposten.
Ondertussen zijn we 30 kilometer onderweg en we gaan goed en we halen her en der toch wat mensen in, dit voelt ook wel lekker en we gaan met goede moed verder.
Niet veel later krijgen we een geweldig stuk singletrack voorgeschoteld, waarmee we ook ergens door iemand zijn moestuin heen komen wat wel weer grappig is. Het grootste deel van deze singletrack ligt in een afdaling een dal in dus we kunnen leuk snelheid maken en het rijdt geweldig!
Dat dit de technische dag is van de Algarve Bike Challenge 2023 is ons nu helemaal duidelijk, en we hebben beide een grote glimlach op ons gezicht.
Het terrein is ook wat afwisselender dan gister, meer groen en het uitzicht is ook anders, we zien de zee veel en de kustlijn.
De eerste echte verzorgingspost komt in zicht, bovenop een heuvel echter is het ook de hele dag al veel warmer. Dus de flessen koud water die worden uitgedeeld gebruik ik vooral om mijzelf af te koelen, na wat te eten en 2 gevulde bidons gaan we snel verder. Nog een kilometer of 35!
We maken een grote lus rondom een golfbaan en kunnen vaak de golfbaan zien vanaf de heuvels en de beklimmingen, de brede grindpaden worden afgewisseld met singletracks en kleine beklimmingen en afdalingen.
Een kilometer of 15 verder komen we aardig dicht langs de plek van de verzorgingspost en een paar kilometer verder is de laatste verzorgingspost alweer te vinden. Ook hier weer mijn bidons gevuld en wat te eten pakken en even langs de mechanieker, mijn rechter crank / trapas zit los dus die laat ik even goed vast zetten.
In die tijd heeft Ronald even met de organisatie gesproken en het is nu nog 19 kilometer naar de finish met ongeveer 400 hoogtemeters. De tijd loopt ondertussen tegen 13:00 uur dus we hebben nog een dikke 2 uur om te finishen, willen we nog rustig kunnen douchen en de fiets inpakken.
Het terrein dat volgt laat dat niet echt toe, hele leuke singletracks met her en der wat hoogteverschil of zoals Frank het omschreef na die tijd: deed mij denken aan MTB Route Leersum.
We zetten ons beste beentje voor om de snelheid erin te houden en het lukt mij aardig, Ronald geeft ondertussen aan dat zijn rug weer opspeelt en niet veel later zit hij er doorheen.
We overleggen wat het beste is, we zijn immers de laatste tijdsmeting voorbij en tot aan de finish zal er niet veel organisatie staan. Wij besluiten dat ik op eigen tempo door ga rijden om op tijd terug te zijn zodat ik kan douchen en mijn fiets kan inpakken en dat Ronald daarna volgt.
Ik heb nog ongeveer 15 kilometer te gaan en ik ga ervoor, gelukkig werkt het terrein mee en zijn de meeste hoogtemeters achter de rug. Dus de snelheid kan er in.
Het terrein veranderd terug naar brede grindpaden / zandpaden en dit zal zo blijven voor een kilometer of 12, met een paar venijnige beklimmingen nog in de route. Samen met een groepje portugezen rijd ik terug richting Tavira.
In de laatste 2 kilometer zit nog een steile singletrack klim die ik helaas niet goed te fietsen valt, mede-deelnemers en zelf niet sterk genoeg voor zulke lange pittige inspanningen (zoals ik op zaterdag al merkte) wat volgt is nog een technische afdaling en daarna is het nog een kilometer of 1,5 door het dorpje Tavira en de finish is bereikt!
Ik haast mij terug naar het hotel en terwijl ik de receptie doorloop gaat de telefoon, Ronald belt waar ik ben. Die heeft de route ergens toch afgekort en de kortste route naar het hotel genomen. Uiteindelijk zijn we tegelijkertijd terug bij het hotel.
Nu is het een kwestie van 2 fietsen inpakken, snel douchen en klaarmaken om met een halfuurtje in de taxi te stappen.
Algarve Bike Challenge review
Dat was hem dan, mijn deelname aan een meerdaags evenement en ook nog eens in het buitenland. En wat een ervaring was het!
Ik heb geweldig genoten van het weer, de vergezichten en de ervaring van het fietsen in het buitenland. Het evenement was geweldig georganiseerd met goede verzorging en prima hotel.
Over de route oordelen vind ik lastig, de proloog is een leuke toevoeging echter wel pittig zeker gezien de klasse waar wij waren ingedeeld. (door mijn leeftijd)
Zaterdag heb ik te weinig van de route gezien om er goed over te kunnen oordelen. Zondag was echt geweldig en ik heb heerlijk genoten.
Als laatste wil ik Cycloworld.cc bedanken dat ik mee mocht naar dit evenement en Algarve Bike Challenge voor het verstrekken van de deelnamebewijzen.
*Dit betreft een blog over mijn ervaringen, behalve het deelnamebewijs zijn alle overige kosten uit eigen middelen betaald*
KVS Cycling 