Bart Brentjens Challenge 2021 + update!

Het is ondertussen een aantal maanden geleden sinds ik mijn laatste blog schreef, over de route van Lemele.

Ondanks dat ik niet zo actief ben geweest online of op de fiets toch nog wel een aantal kilometers gefietst en deelgenomen aan de Bart Brentjens Challenge 2021!

In deze blog wil ik het dan ook hebben over mijn deelname aan dit evenement en wat er zoal de laatste maanden voorbij is gekomen.

De voorbereiding

Toen ik mij inschreef ergens in maart, koos ik voor de 65 kilometer met 1006 hoogtemeters. In april en mei had ik al snel een leuk aantal kilometers gefietst en fietste erg fijn rond en voelde mijn conditie toenemen ondanks mijn winter zonder echte training.

Mede hierdoor had ik er eind mei wel vertrouwen in om mijn inschrijving te laten aanpassen naar de 90 kilometer en 1500 hoogtemeters. Mijn complimenten trouwens voor de organisatie van de Bart Brentjens Challenge hoe makkelijk dit gaat, 1 mailtje en een paar uur later was alles aangepast.

Begin juni en de trend van het vele fietsen zette wel door en ik had ook erg veel plezier erin, en begin juli dan ook met goede moed gestart aan de Bartje 200, wist wel van mezelf: de voorbereiding had over het algemeen beter gekund maar ik had er wel vertrouwen in en verscheen ik dus gewoon aan de start.

Echter ging het hier volledig mis, ondanks het constant herhalen tegen mezelf: rustig starten, rustig starten. Duurde het niet lang of ik reed 24 a 25 km per uur over de MTB Route van Sleen, ik liet me eigenlijk een beetje uitdagen door de heren voor en achter mij en wilde perse meerijden.

Ook op de verharde wegen rondom Sleen en op weg naar Dieverbrug lag het gemiddelde veels te hoog en een kilometer of 5 na de verzorging sloeg de man met de hamer mij al heel hard in de rug.

Conclusie: heel fanatiek gestart, mee laten slepen door mensen om mij heen en mijn eigen deelname / finishkans aan de kant gegooid. Nadat we rondom Orvelterveen ontzettende diepe sporen en een modderbende door moesten zat ik er fysiek al doorheen, ook mentaal was er op dat moment iets geknapt.

Met lood in mijn schoenen en een gezicht op standje onweer werd ik opgepikt door mijn vriendin en was ik vervolgens niet te genieten.

Motivatie problemen en gewoon geen zin

De weken na Bartje 200 pakte ik de fiets nog steeds en trainde naar mijn idee nog redelijk goed door op MTB of racefiets, en voor ik het doorhad was het weer augustus.

De lange avonden en tot 21:00 fietsen zoals ik deed in 2020 kon ik dit jaar op één hand tellen en ergens was het besef: ow over 2 maanden start ik in de Bart Brentjens Challenge, met dit doel voor ogen veel gesproken over goed trainen en voorbereiden echter bleef het hier vaak bij.

De motivatie en de zin om de fiets te pakken was vaak ver te zoeken, stapte ik wel op de fiets was het even voor een leuk rondje of een makkelijk rondje en na een uurtje of 1,5 was ik dan weer thuis zonder echt ”te trainen”.

Bart Brentjens Challenge 2021

Het was zo ver, zaterdag ochtend 9 oktober een volledige week gewerkt en alle spullen gepakt en op naar Eijsden.

Na een dikke 3,5 uur rijden aangekomen in Eijsden en na het uitpakken van de spullen een rondje op de mountainbike, het plan was de route van Sint Geertruid echter is een deel van de route onderdeel van het parkoers op zondag en werd er dus ook veel verkend en was deze route rijden niet handig op dit moment.

Hierop dan maar een klein rondje gereden en zelf her en der wat verkend en na iets meer dan 14 kilometer en 155 hoogtemeters met een goed gevoel terug naar het appartement.

Zondag ochtend 10 oktober en het was zo ver, met een hele luxe starttijd van 10:25 uur alle tijd om rustig te ontbijten en de Cycloworld fietskleding aan te trekken.

Nadat we door de behulpzame vrijwilligers netjes naar het juiste startvak waren gewezen liep het daarna fout, opeens stonden alle rijders voor de 90 en 105 kilometer door elkaar heen en werd er terplekke besloten dan maar de 2 afstanden door elkaar heen te laten starten. (starttijd 105 kilometer: 10:20)

Tijdens het wachten op de aanwijzingen om naar de start te rijden hoorde ik ineens achter mij: jij bent vast Koen! en ja hoor achter mij kwam mede-beheerder van Cycloworld, Ronald aangefietst.

Een leuke kennismaking en gesprek volgde en niet lang daarna mochten wij dan vertrekken voor onze Challenge.

Het gebruikelijke rondje door / rondom Eijsden volgde voordat we de 7 heuvelen klim opgingen, dit is gelijk een leuke binnenkomer, ondanks de voorkennis van 2 voorgaande edities merk ik altijd aan mezelf dat deze klim ”net te snel” opduikt of ik ben nog niet warm genoeg.

Na deze klim als opwarmer was het tijd om de armstukken en windstopper uit te doen, ik had het gelijk al te warm en wilde af van die extra lagen kleding.

Nu was het tijd om een stuk af te dalen de Steine Berg af, en met snelheden van in de 40 per uur daalden we af over een grindpad gelegen tussen de akkers en de bomen om vervolgens linksaf te slaan een betonnen fietspad op voor de eerste meters in België.

Na een kilometer of 2 is het tijd voor weer één van de vele grindpaden die de Bart Brentjens Challenge rijk is, namelijk de Up to NL klim (strava segment heet zo) en met een mooi vergezicht het dal in komen we boven en rijden we weer een stukje in Nederland parallel aan de grens met België.

Het duurt niet lang of we dalen af langs een akker over een smalle singletrack om onderaan het bos in te duiken, met wat glibberige stukken en een paar technische bochten is het verschil tussen deelnemers duidelijk te zien, ondanks dit alles zie je aan iedereen wel dat ze er enorm van genieten.

Dan dalen we nog verder af België in en komen we onderaan de beruchte Snauwenberg (gemiddeld 4% / uitschieters naar 8%), beginnend op relatief ”mooi asfalt” (bestaat dat in België?) en eindigend in een onverhard pad met stenen / grind en geulen van het regenwater. Na deze klim was het altijd een kwestie van afdalen naar de eerste verzorgingspost, echter is die dit jaar een stukje verplaatst. En hierdoor komen we dus weer terecht in Nederland.

De verzorgingspost dit jaar is niet bij Kasteel Altembroek maar bij camping de Grensheuvel, door de ligging en plaatsing van de bevoorrading ontstond er op het parkoers een opstopping wat erg jammer was, ik ben de wachtende menigte voorbij gefietst en na een snelle sanitaire stop ben ik weer opgestapt.

Na de camping mogen we een stuk afdalen over een asfalt weg richting Noorbeek en de automobilisten achter mij zullen zich wel hebben afgevraagd hoe hard dat wel niet ging, want ze kwamen er niet meer bij.

Via een paar asfaltwegen en lichtelijk klimwerk brengt de lus van Noorbeek ons op het welbekende Wortelenpad waar we in voorgaande edities gelijk mee begonnen na de verzorging, en ook dit jaar was het weer een leuk stuk, glibberen en glijden over de boomwortels met rechts van je fiets het prikkeldraad van de naastgelegen weilanden en aan je linkerkant een bosschage of wachtende wandelaars die je netjes laten passeren.

Nadat ik de wortels zonder problemen had getrotseerd was het tijd om een stukje af te dalen met in het achterhoofd wat er volgt, en daar was ik al volop mee bezig. De afdaling is niet zo lang of snel echter waar deze op uitkomt is een flinke beproeving.

De klim die volgt is de Bosweg in Schophem, gemiddeld 10,2 procent met uitschieters in de 12 procent en in 800 meter klimmen we dan ook een kleine 80 meter.

Na deze klim is het tijd om even op adem te komen tijdens een snelle afdaling wederom over een pad bezaaid met grind en kiezelstenen, stuurmanskunst zeker vereist!

Hierna volgt een rustig stuk en mag ik even uitrusten terwijl ik rustig over een asfaltweg fiets in de richting van de route splitsing, rechtsaf voor 65, 90 of 105 kilometer en linksaf voor de 40 kilometer.

Zelf rijd ik al sinds de klim richting de eerste verzorgingspost op mijn tandvlees (of zo voelt het) en ik pak even een rust moment op deze kruising en overdenk mijn keuzes, ga ik rechtsaf en heroverweeg ik mijn keus bij de splitsing van de 65 of 90 kilometer of kies ik eieren voor mijn geld en rijd ik deze editie uit echter dan ”maar” de 40 kilometer?

De heren van de pijlploeg die op de kruising de deelnemers gade slaan zien mijn overpeinzing en vragen mij naar mijn gemiddelde en algehele ”gevoel” van het klimmen en mijn deelname tot nu toe, en vragen ook naar eerdere deelnames etc, waarna ik antwoord dat ik mij wel eens beter heb gevoeld na 27 kilometer fietsen in Limburg.

Verder geven ze aan dat de volgende 20 kilometer erg zwaar nog is waarna het daarna grotendeels afdalen wordt richting Eijsden dit is dan als ik zou kiezen voor de 65 kilometer en ze geven aan dat dit grotendeels de route van 2019 betreft toen het nog de 75 kilometer route was.

Met die gedachte in het achterhoofd neem ik het besluit om deze editie uit te rijden en stap weer op de fiets om de bordjes 40 kilometer te volgen.

Het afdalen kan beginnen en niet snel daarna kom ik weer terecht bij de verzorgingspost bij de camping die inmiddels al word afgebouwd en ik fiets verder richting het betonnen fietspad met de grind klim waar ik dit keer nogmaals omhoog moet, dit keer zonder af te slaan de klim Up to NL op en rechtdoor mag om uit te komen bovenop de 7 heuvelen klim om linksaf een singletrack op te gaan die mij via een lange afdaling weer richting Eijsden brengt.

Met een laatste rondje achter Eijsden langs bij het bekende boerenbedrijf langs en de spoorweg overgang fiets ik weer langs kasteel Eijsden en rijd ik richting de finish op de Vroenhof.

Met zwaardere benen dan verwacht staat de teller op 44,8 kilometer met 600 hoogtemeters en een gemiddelde snelheid van 19 kilometer per uur.

Ondanks de teleurstelling is er ook ergens een opluchting want ik heb weer lekker gefietst en echt genoten en de zin om te fietsen is weer terug!